Karmøy

Karmøy er ei øy! Mellom øya og fastlandet ligg Karmsundet - skipsleia nordover. I Karmøy-songen av Nils Aarøy heiter det i opninga:
.
Stor og rik med grøne grender,
traust mot havet du deg vender,
Karmøy med di sterke strand.
Boknefjorden slær om skute,
Sirafjorden lengst derute
bryt med brenning yver land.
Og i nord um ytste Gavlen
Sletta skummer kvit i skavlen.
Men der inne skvulpar Karmsund linnt um land.
.
Og om vinteren 1944 sat Sigurd Jakobsen i tysk fangenskap i Dreibergen, Mecklenburg og skreiv om Havøya:
.
Vester i havet, i brim og brann,
ligg øya som hugen fengjer.
Havbåra slær mot den gråe strand -
måkar på snøkvite vengjer.
---
Når eg i verda så vide fer
og ser det dei tykkjer er gjævast,
då kjenner hjarta kor sant det er:
heime åleine kan levast!
Aldri var himilkvelven så blå,
ingenstad var slik eit hav å sjå,
og aldri så fagre møyar!
Nei, kor eg fer, så er hugen fest
til steinute, stormslitne øyar!
.
Og den delen av den stormslitne øya me skal sjå mest på i starten, er sjølve nordspissen, Torvastad. Me må koma ned på den einskilde stein og jordlapp for å sjå og skjøna.Og møta litt av folket som budde her og framleis går over dette landet. (Begge dikta er her tekne frå boka: "Karmøy landfast 1955".

Me må seia det kort og kjapt: Karmøy er ei saga-øy med trådar langt attende i tida. Det har gått folk her lenge før det var skrive ned. Ein har funne mange ting i jorda, og framleis grev på etter meir. Me har segner om namngjetne folk, og me skal ikkje le av og kritisera det. Det er truleg ein kjerne av sanning i det dei sa i gamal tid, sjølv om detaljar og adjektiv kan vera dikt.

Kva finn me her på nordspissen av øya. Det må me sjå litt meir på.